خداوند به حضرت موسی فرمود:
“یاموسی حَبِّبنی اِلی خَلقی”
مرا در دل خلق محبوب کن و چنان کن که آنان مرا دوست بدارند .موسی از خداوند پرسید چگونه ؟ و خداوند فرمود : نعمتهای مرا یادآوریشان کن و مورد توجه شان قرار بده .
آری این فطری انسان است که هر کس به وی احسان می کند در دل خویش نسبت به او محبت ورزد .چرا که انسان بنده احسان است.با این همه چرا ما توجه چندانی به ولی نعمت اصلی خود ، خدای مهربان نداریم ؟ در پاسخ باید گفت : این بی توجهی به خاطرغفلت از نعمتهای بزرگ خداوند است .اگر در باره این همه نعمت در اندیشه فرو رویم طبعاً محبت خدا که مالک اصلی آنهاست در دل ما زنده و انگیزه شکرگزاری نسبت به خدا و اطاعت از وی در ما فعال خواهد شد و در این صورت است که بسیاری از مشکلات در زندگی شخصی و اجتماعی انسان حل می شود . (اخلاق در قرآن ، آیت الله مصباح یزدی ص192)