براي مفيد واقع شدن تشويق رعايت موارد زير توصيه مي شود .
1.کودک بايد عمل خوب را به عنوان وظيفه شخصي و اجتماعي انجام دهد بدون اين که توقعي براي ستايش آن داشته باشد ؛ ولي والدين بايد به اين عنوان که او فردي وظيفه شناس است تشويقش کنند  

2.کار کودک واقعا شايسته تشويق باشد . تشويق تنها براي دلخوش کردن موقت او به کار نرود .
3.علت تشويق بايد معين باشد تاکودک بداند براي کدام کار شايسته اي تشويق شده است .

4.تشويق بهتر است صورت مالي پيدا نکند ؛ مثلا هرگز نبايد گفت اگر نماز خواندي به تو هزار ريال مي دهم بلکه اولا او بايد خواندن نماز را مانند ديگر اعضاي خانواده وظيفه خود بداند ؛ ثانيا تشويق ما از او به عنوان ابراز رضايت از انجام وظيفه اش باشد . يعني نشان دهيم که از عملش خشنودیم و بعد در سنين بالا تر به او بفهمانيم که خدا از اين عمل خشنود است  .
5.بهتر است تشويق ها مکرر نباشد زيرا در آن صورت ارزش واقعي تشويق از ميان مي رود تشويق بي اندازه نباشد بدان گونه که اگر کودک عملي مهم ترو ارزنده تر انجام داد ديگر لغتي براي وصف رضايت بسيار خود از آن عمل نداشته باشيم   .
6.تشويق و تحسين نبايد از حد معقول و متناسب خود تجاوز کند ، زيرا کودک را به غرور و خود بيني مبتلا مي سازد ؛ و نيز نبايد کمتر از اندازه باشد ، زيرا نتيجه مطلوب خود را از دست مي دهد .
امير المومنين حضرت علي -عليه السلام - مي فرمايند :((الثَناءُ بِأَکثَرَ مِنَ الاِستِحقََاقِ مَلَقٌ ، والتَّقصِيرُعَنِ الإ ستِحقاقِ عِيٌّ و حَسَدٌ )). ((ستايش بيش از استحقاق ، تملق است و کمتر از استحقاق در ماندگي يارشک بردن است)).
7.تشويق در حضور جمع اثر بيشتري دارد ، به خصوص اگر کودک کار خوبي را با دشواري انجام داده باشد .